علم و هنر
هنر نیز مانند علم و دانش نظریه های ویژه خود را دارد با این تفاوت که در علم نخست دانشمند بر اساس حدسیات عقاید خود را مطرح می‌کند (نظریه) و سپس این نظریه به اثبات می‌رسد. اثبات نظریه ممکن است به وسیله خود دانشمند یا دانشمندان دیگر انجام گیرد. در صورت اثبات نظریه به علم تغییر نام می‌دهد. یعنی نخست نظریه, تجربه و در صورت تجربه علم.
اما در هنرها این چنین نیست در هنر نظریه پس از تجربه اثبات شده هنرمندان حاصل می شود یعنی وقتی عده ای از هنرمندان در طول اعصار بر اساس تجربه های متمادی و متعدد به فعلی معتقد شدند آن را به مثابه نظریه اعلام میدارند. چنین است که نظریه های مختلف در زمینه های ترکیب بندی, رنگ آمیزی چینش عناصر ترکیب, اعمال عنصر فضا و زمان در اثر هنری, نورآرایی رابطه تاریکی و ارتباط درجات مختلف آن با درجات گوناگون رنگ از روشن ترین تا اشباع ترین آن مفاهیم نقطه, خط و غیره به وجود آمده‌اند. از سوی دیگر علل و اندیشه‌های ایجاد جریان ها گرایش ها مکاتب و شیوه های مختلف هنری در اعصار مختلف و تاثیر پذیری ها، تاثیر گذاری ها و هماهنگی ها میان شکل ها، رنگ ها، حرکت و به طور کلی همه اصول آموزشی هنر و مدرسه گرایی مورد توجه و بررسی قرار می گیرد.
حدودا تا اوایل قرن ۱۷ میلادی هنر شا خه ای از علم محسوب می شد. علم فعالیتی است بشری که در آن بشر با استدلال و آزمون به شناخت جهان پیرامون خود می پردازد و بر اساس این شناخت محصولاتی می آفریند یا تغییراتی پدید می آورد. خلاقیت هنری توسط هنرمند و با توجه به نوعی شناخت از جهان ایجاد می شود که همواره در کنار عقل، حس هنرمند نیز نقش عمد ه ایفا می کند.
شناخت هنرمند از جهان بیرون یا درون، نه بر اساس احساسات و عواطف پراکنده و متناقض، بلکه بر اساس نوعی رابطه ی عاطفی و ژرف نگر انجام می پذیرد. شباهت هنر و علم در همین است که در هر دوی آنان، هنرمند یا دانشمند می خواهد جهان را بشناسد و بر اساس شناخت خود محصولاتی پدید آورد. مرز متمایزکننده ی دقیقی بین هنر و علم وجود ندارد. هیچ فعالیت بشری نیست که به تمامی علمی باشد یا به تمامی هنری. ولی شاید بتوان گفت که علم بیشتر بر اکتشاف تکیه دارد و هنر بیشتر بر آفرینش. در عمل هر هنرمند تا حدودی دانشمند است و هر دانشمند تا حدودی هنرمند.
Select your comment provider from settings.