وب سایت برقع

مقدمه مولف: نوشتن درباره عکاسی در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، شرح شکوفایی چشمگیر این رسانه در مقام نوعی هنر بود. با این حال، در‌‌ همان زمان، در آنچه هنر عکاسی پنداشته می‌شد تغییری اساسی روی داد. هنگامی که در سال ۱۹۷۴ من اولین تلاش‌هایم را برای شناخت این رسانه انجام می‌دادم، دریافتم که عکاسی هنوز ابزار واقعیت اجتماعی تلقی می‌شود؛ ابزاری که قادر است اشیایی را که به صورت واقعی در جهان حضور دارند، بازنمایاند. با وجود این، ممکن بود هنر بودن عکاسی که با سنجه واقعیت محک می‌خورد، به سبب ذهنیتی که عکاسان می‌خواستند در تصاویر خود القاء کنند، نقض شود.

در اواخر دهه ۱۹۷۰، روشن شد که این دیدگاه نسبت به نقش عکاسی به عنوان یک هنر، هم تنگ نظرانه و هم مسئله ساز است. به نظر می‌رسید قطب بندی‌های عینی/ ذهنی آن و فرضیاتش درباره استقلال و تالیف عکس، به طور فزاینده‌ای از کارکرد رسانه در فرهنگ عامه و همه شمول شدن آن در زندگی روزمره فاصله دارد. با در نظر گرفتن این اظهارات، نسل جدیدی از هنرمندان عکاسی با جانبداری نسبتا کمی از تاریخ و سنت عکاسی، بسیاری از تعاریف شکل دهنده هنر عکاسی را دگرگون کردند.

امروزه، همانند قسمت اعظم تاریخ ۱۵۰ ساله عکاسی، این سئوال مطرح است که هنر عکاسی چیست یا چه باید باشد، که به عقیده من خالی از فایده هم نیست. با این حال، این مجموعه مقاله‌ها، نوشته‌ها و نقد‌ها تلاشی است تا از طریق دعاوی متفاوت، که در جریان این دو دهه اخیر از سوی حوزه زیبایی‌شناسی عکاسی مطرح شده، نوعی دسته بندی را انجام دهد. بازنگری سهم چهره‌های شاخص در عکاسی قرن بیستم، بررسی مفاهیم و مظاهر هنر پسامدرن، و آنچه من نوعی بررسی عمدتا شکاکانه سنن دیر پای عکاسی (از فتوژورنالیسم گرفته تا پرتره نگاری) در نظر می‌گیرم، از موضوعاتی هستند که در این کتاب مطرح می‌شوند.

دیگر ویژگی شرایط عکاسی در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، افزایش چشمگیر کمیت و کیفیت نقد‌های نوشته شده بر آن بود. این روند، تا حدودی، پیامد نوعی به تحلیل رفتن ایده‌های نو در نقاشی و مجسمه سازی بود، اما مهم‌تر، درک این مسئله بود که چرا عکاسی به خوبی مبین واقعیت اجتماعی است. مطالعه انتقادی و نظری عکس‌ها به عنوان نوعی نشانه، و رسانه عکاسی به عنوان نوعی نظام نشانه‌ای مشابه زبان، اما اساسا متفاوت با آن، نه تنها مقالات این کتاب را شکل داده بلکه پایه گذار زمینه نقد عکاسی، به صورتی که هم اکنون وجود دارد، شده است. نوشته‌های من، تا حدودی، گفت‌و‌گویی میان اندیشه‌های مترقی نظریه پردازانی مانند بنیامین، رولان بارت، و ژان بودریار و واقعیت‌هایی آشفته، بی‌واسطه و عینی است که من هنگام نگاه کردن به تصاویر دوربین با آن‌ها مواجه می‌شوم.

در گرد آوری مجموعه پیش رو، گاهی تمایلات متناقضی مشوق من بودند: معرفی هنر و اندیشه‌های دوران خودم در کنار دل مشغولی‌های شخصی‌ام، توجه به هنرمندانی که تاثیر گذار محسوب می‌شوند و همچنین توجه به آن‌هایی که آثارشان زمینه ساز پرسش‌های انتقادی بسیار مهمی است، و تا حد ممکن، ارائه گزارشی اجمالی از شرایط دو دهه اخیر. همچنین کوشیده‌ام بدون سده سازی بیش از اندازه ساختار عکاسی این دو دهه، مقالات گوناگون را با انسجام و شکل جامعی سازماندهی کنم.