وب سایت برقع

ولادیمیر تاتلین: Vladimir Tatlin 

ولادیمیر تاتلین حجم ساز و نقاش روسی، هنرمندی نومایه و انقلابی است. برخلاف هنرمندانی چون کاندینسکی و شاگال کشورش را ترک نکرد و به کار طراحی برای صحنه تئاتر و فیلم پرداخت و همچنین با بهره گیری از اسلوب تخته نگاری به نقاشی کردن ادامه داد. ازجمله آثارش نقش برجسته یادمان بین الملل سوم.

تاتلین:

1- از بنیانگذاران جنبش کنستروکتیویسم است.

2- در نقاشیهای پیکرنمای اولیه اش گرایشی به کوبیسم و فوتوریسم داشت.

3- نخستین کنستروکسیون های نیمه انتزاعی اش را در مسکو پدید آورد.

4- برخی نظراتش در بوهوس مورد استفاده قرار گرفتند.

استادان تاتلین:

لارینف و گنچاروا

متریال نقش برجسته های انتزاعی تاتلین:

شیشه، آهن و چوب بود که در نهایت به صورت ساختمان های آویختنی درآورد.

کنتروکتیویست:

 او در سالهای پس از انقلاب، نقش مهمی را در سازماندهی هنری کشور داشت و از مدرسان اثرگذار در کارگاههای عالی فنی هنری دولتی بود. همین زمان گروه کثیر پیروان او که به هنر مفید اعتقاد داشتند کنتروکتیویست نامیده شدند.

فرهنگ کارمایه ها: طراحی اشیای مصرفی

او در پتروگراد، با توجه به خصلت کاربردی مواد و با رعایت صرفه جویی دست به طراحی اشیای مصرفی چون دستکش و جامه کارگری زد. او این نظام طراحی را فرهنگ کارمایه ها نامید.

در زمان مدیریت هنرکده سفالگری مسکو دو اعتقاد داشت:

1-نقش مولد هنرمند در جامعه

2- نحوه استفاده مناسب از مواد و مصالح

تاتلین در طی سال های 1929 تا 1931 روی طرح یک ماشین پرندۀ [بدون موتور] با استفاده از نیروی انسانی کارکرد ،  به این امید که روزی هر شخصی بتواند یک دستگاه از آن را، مانند یک دوچرخه، برای خود تهیه کند. او با مشورت یک جراح و یک خلبان، محفظه ای از چوب خم شده، استخوان نهنگ، ابریشم و مواد دیگر طراحی کرد که یک شخص داخل آن دراز می کشید و با آرانج ها و ساعدهایش بال ها را کج و راست می کرد و به هم می زد. در این مورد نیز از سَبک پردازی مدرن احتراز جُست، و ماشین پرندۀ خود را با الهام از استخوانبندی و عضلات پیکر انسانی به گونه ای اندام وار طراحی کرد. یک طرحِ به تمام معنا کارکردی بود؛ با این همه، رؤیای دیرین پرواز انسان و به تبع آن، همۀ آرمان های جنبدگی، آزادی و معراج های روحی بشر را زنده می کرد. تاتلین معتقد بود که پرواز با یک دستگاه موتور دار،با همۀ استلزام هایش، بیش از آنکه بتواند آن رؤیا را تحقق بخشد احتمالاً کُشنده آن رؤیا می بود.

معروف ترین کار تاتلین به همین شیوه، منتهی با درجۀ بالاتری، مسائل و ابهاماتی داشت. او در خلال سال های 1919 – 1920 طرح یک سازه [یا برج] عظیمی را ریخت که قرار بود بر فراز رودخانۀ نِوا در پتروگراد (سن پترزبورگ کنونی) احداث گردد. برج تاتلین که قرار بود قرینۀ برج ایفل پاریس باشد به عنوان یادمان انترناسیونال سوم در نظر گرفته شده بود؛ انترناسیونال سوم، سازمانی بود که در مارس 1919 بدین هدف تأسیس یافت که بعد از فرونشستن تنش ها و عداوت های گریزناپذیر ناشی از جنگ، نوعی همکاری برادرانه را در [پیشبرد آرمان] سوسیالیسم بین المللی به وجود آورد.

برج ایفل برای تبلیغ و تفریح ساخته شد و 300 متر ارتفاع یافت. برج تاتلین که قرار بود 400 متر ارتفاع داشته باشد، نماد قدرت و آرمان های یک اتحاد جهانی بود که به عنوان ادارۀ مرکزی کُمینترن هم مورد استفاده قرار می گرفت. سازۀ مارپیچ این برج – که در بخشی بر یک شاه تیر مشبک عظیم تکیه می کرد که با زاویۀ حدود شصت درجه نسبت به زمین برپا می شد- به نوبۀ خود تکیه گاه سه هسته بود: یک هستۀ مکعب شکل، محل اجلاس ها یا تالار مذاکرات بود؛ یک هستۀ هرمی شکل (که بر یکی از سطوحش تکیه داشت) مقر دبیرخانه بود، و یک هستۀ استوانه شکل با یک نیم کُره بر فراز آن، مرکز اطلاع رسانی و ایستگاه خبرپراکنی بود. این ساختمان نمادین و کارکردی قرار بود از فولاد و شیشه ساخته شود. آسانسورها می بایست از اسکلت مشبک آن بالا و پایین می رفتند؛ از دو شیب راهه [یا رَمپ] مارپیچ آن، هم وسائل نقلیه استفاده می کردند و هم افراد پیاده. سازۀ این ساختمان در دید کلی کمی شبیه یک رصدخانه از کار درمی آمد، و اخیراً گفته شده است که محور مایل آن به سوی ستارۀ قطبی [یا جُدَی] هدف گیری شده بود. کل این سازه می بایست از زمین سر برمی کشید و به هیچ وجه دور از واقع نیست اگر آن را بخشی از طراحی با کارکرد و معنای جهانی، و در واقع کیهانی، به شمار آوریم. برخ تاتلین، همچون پل فرماندهی یک کشتی و یا مدول فرمان در یک فضاپیما، قرار بوده است که هدایت کنندۀ حرکت انسان ها بر روی زمین باشد. پرچم ها و دکل های رادیو در رأس ساختمان و نیز محل در نظر گرفته شدۀ برج، در مجموع یک ناوعظیم را تداعی می کنند.