وب سایت برقع

بررسی کاربردهای واژه میمسیس:

میمسیس در کتاب دهم جمهوری:

1-سازنده تخت طبیعی (ایده) ساخته شده توسط خدایان یا افرادی که با خدا در ارتباطتند.

در ایران باستان( هوشنگ آتش را)در اسلام( نوح نجاری را) در مسیحیت ( پاپ…) این افراد رابط بین خدا و مردم هستند.

2- سازنده تخت درودگر، صنعتگر( تقلید از ایده)

3- سازنده تصویر تخت، صورتگر ( تقلید از صنعتگر)

فوسیس و دو فعل اِفوتوثسان و فوئوسین و فوتورگوس به معنای سازنده هستند.

سرآغاز هر حرفه یا پدیده ای که با زندگی بشر در ارتباط است همیشه یک ایزد یا رب النوع قرار دارد. مثال:

شاهنامه:

هوشنگ = پیدایش آتش

تهمورث دیوبند ( پسر هوشنگ) = نوشتن از دیوان آموخت

اورمزد = به نخستین زوج بشر، کشاورزی، دام داری، خانه سازی، پیشه های دیگر و هنرهای گوناگون آموخت.

جمشید = ساختن ابزار جنگ، نرم کرد آهن و لباس های رزم و بزم

داوود = شیوه به کار گیری آهن

افلاطون نیز به این دیدگاه اعتقاد داشته است.

ارسطو نیز درباره جوهر سخن می گوید و نخست ماده سپس طبیعت شی که همان صورت است و اما جوهر سوم از ترکیب این به وجود می اید و جوهر منفرد است.

میمسیس تنها برای نامیدن صورتگر و شاعر و دیگر هنرمندانی که از روی تقلید هنر می ورزند به کار رفته و معنای آن مذموم و ناپسند است.

بررسی کاربردهای دیگر واژه میمسیس:

تیمائوس:

1- سازنده جهان، سیارات را به تقلید از زمان جاوید آفرید.

2- آواهای زیر و بم با تقلید از هارمونی الهی با یکدیگر در می آمیزند. در اینجا تقلید از اصل الهی انجام می شود و بی واسطه با آن پیوند دارد.

کراتیلوس:

میمسیس حتی می تواند شیوه ای الهی باشد.

میمسیس یا هنر در نظر افلاطون همیشه دلالت منفی ندارد گاه ستوده گاه نکوهیده می شود.

آنچه پذیرش یا عدم پذیرش هنر می شود، در واقع موضوع هنر یا شیوه آن است.

هنگاهی که افلاطون درباره هنر به طور کلی سخن می گوید. هیچ گاه این واژه معنای ناپسندیده ندارد.