وب سایت برقع

دوازدهمین اجرا از فستیوال سی پرفورمنس سی هنرمند سی روز به صرف پشکل ماچه الاغ اجرایی از مینا بزرگ مهر و هادی کمالی در موزه هنرهای معاصر تهران بود. در ادامه نکاتی درباره اجرا آورده شده است.
مخاطب: آیا شستن پول همان پول شویی است که در رسانه ها عنوان میشه؟
 پرفورمر: «نه نه ما فقط به خاطر کثیف بودن پول هاست که آن ها را می شوییم»
این دیالوگ بین مخاطب و خانم مجری (من مجری نیستم بزرگ مهرم) ناخواسته اجرا را به دو بخش تقسیم کرد. بخش نخست که سطح اجرا را در سطح برنامه های طنز تلویزیونی پایین آورده بود و بخش دوم که عمق بیشتری داشت و برای تشریح آن ابتدا باید فضای پرفورمنس را توضیح داد.
مکان اجرا، ورودی سرویس بهداشتی موزه هنرهای معاصر تهران
مردی جلوی میزی ایستاده و درباره تاریخچه پیدایش پول،کارکرد و همچنین آلوده بودن آن به بیش از سه هزار نوع میکروب و باکتری توضیح می داد، نوشته هایی که حاصل تلاش و تحقیقات علمی بود و با ارائه آمار های دقیق توجه مخاطب را به خود جلب می کرد. در حین خوانش مرد، زنی پشت میز مدام در حال حرکت بود و وسایلی از قبیل تشت و مایه ظرف شویی و الکل را روی میز قرار می داد. در ادامه زن جلوی میز می آید و کاغذ ها را برداشته و به جای مرد شروع به خواندن متن می کند و در نهایت عنوان می کند من و شوهرم هر شب که به خانه بر می گردیم، پول های که در روز به دست آورده ایم را طی مراحلی می شوییم و تمام آلودگی ها را از خود دور می کنیم. مرد پشت میز می رود و رو به مخاطبین بیان می کند  به دلیل اینکه پول ها سرشار از باکتری و میکروبند، ما تصمیم داریم که پول های شما را شسته و ضدعفونی کنیم.
پول های مخاطبین در تشتی جمع آوری شد؛ سپس با آب و مایع ظرف شویی و همکاری تعداد ی از مخاطبین شسته می شود. مرحله بعد پول ها در تشت دیگری با آب شسته و کف هایش گرفته می شود. مرحله بعد پول ها در مایع ترکیبی خوشبویی( که از داوطلبین خواسته می شود آن را استشمام کنند) آغشته می شود و بعد از آبکش روی طنابی گیره زده و در نهایت پول ها با سشوار خشک و اتو زده و به مخاطب پول های بهداشتی و خوشبو تحویل داده شد.
تا اینجا با اجرایی جذاب و تاثیر گذار با چاشنی طنز روبرو هستیم اما مواردی در آن اتفاق افتاد که به نظر نگارنده اگر رعایت می شد سطح عمیق تری از اجرا رقم می خورد. سوال مخاطب در اوایل اجرا کاتالیزوری شد که نیت اجرا کنندگان سریع تر و شفاف تر عنوان شود. مرد اعلام کرد: ” این اجرا به این دلیل در موزه هنرهای معاصر تهران انجام می شود که هنرمندان پول های کثیف را وارد چرخه هنر نکنند. از بس پول آلوده در فضای هنری وجود دارد که باید کل موزه را طناب کشی کنند و پول های شسته شده را آویزان کنند.” نیازی به گفتن چنین جملاتی نبود، اجرا به حد کافی گویا و تاثیرگذار بود.
نکته بعدی خوانده شدن متن علمی در اوایل اجرا به حد کافی نشان می داد که این کار می تواند علمی باشد اما توضیحات زیاد برای علمی نشان دادن اجرا و تاکید بیش از حد بر این موضوع که این یک پیام صرفا بهداشتی است به کار ضربه زده بود. به صورت کلی، پیام اثر در اواسط اجرا مشخص شده بود و بقیه مراحل اجرا فقط جنبه سرگرمی کار را زیاد می کرد.
دخالت مخاطبین، اجرا را به سمتی می برد که ذات اجرا است و بسیار پر اهمیت به عبارت دیگر اجرا به سمتی برود که حتی خود هنرمند نیز پیش بینی اش نمی کرد اما اجرا کنندگان تاکید زیادی بر ادامه مسیر همان گونه آن ها برنامه ریزی کرده بوند داشتند. و این تاکید از غیر قابل پیش بینی بودن اجرا و لذت ناب آن کم می کرد.