غفار شکوه متولد 1357، بندرعباس, عکاس خود آموخته ای که عضو گروه عکاسان منفصل می باشد. او در زرومه هنری خود نمایشگاه گروهی عکاسان منفصل، با عنوان ” خانه ” را دارد. نمایشگاه انفرادی عکس های او با عنوان «دریای درون» در فرهنگسرای طوبی/ گالری گرمساری به کوشش حسام‌الدین رضایی ۲۵ تا ۲۹ دی‌ماه برگزار می شود.
دریای درون
ساده‌تر است بپذیریم عکاسی صرفاً نمایش عین به عین از دنیای پیرامون است، عینیت نو آنگاه چیزی نیست جز سوژه‌های جدید و یافتن آن‌ها. نخستین نسل عکاسان به طور خاص شیفته‌ی این امر بودند و برای یافتن ناشناخته‌ها راهی سرزمین‌های دوردست می‌شدند تا تحفه‌ی تصویری خود را یافته و سپس ارائه کنند. دنیای نادیده‌ی دور و غریب همیشه جذاب و دوست‌داشتنی خواهد شد آنگاه که به واسطه‌ی عکاسی تبدیل به امر دیده‌شده شود. همین نگرش است که هنوز عکاسان را به پیمایش راه‌های طولانی و سفرهای دوردست وا می‌دارد تا سوژه‌ی خود را از میان دیده‌نشده‌ها یا کمتر دیده‌شده‌ها انتخاب کنند تا حداقل برای بخشی از مخاطبان ره‌آوردی داشته باشند.
تغییر ابزار به جای سفر کردن و دوردست رفتن هم از آن دست راه‌کارهاست، آنجا که ماکروگرافی یا عکاسی هوایی با تغییر عادت دیدن‌مان تصور قرار دادن دریچه‌ای نو پیش روی‌مان را پر رنگ‌تر می‌کند. شوربختانه در بیشتر موارد این دریچه چیزی نیست جر تغییر ابزار یا زاویه‌ی دید و ارائه‌ی سوژه‌ای بکر، مرادم این است که در ماهیت نگاه تفاوتی نمی‌کند.
خوشبختانه این رویکرد سادهانگارانه تنها بخش دنیای عکاسی نیست. عکاسی آنجا جذاب‌تر و دیدنی‌تر و عمیق‌تر و معنادارتر و در عین حال عجیب‌تر می‌شود که عادت معمول دیدن ما را تغییر می‌دهد، آنجا که دنیای پیرامون‌مان را بار دیگر برای‌مان رمزگشایی می‌کند و تفسیر دیگری از دنیا شاید کامل‌تر، شاید متفاوت‌تر و شاید اندیشمندانهتر ارائه می‌کند. نه آنجا که صرفاً برای‌مان هر دم سوژه‌های جدید رو می‌کند نه آنگاه که تنها به سوژه‌های تکراری از زوایای نامتعارف چشم‌مان نگریسته می‌شود. ما به دنبال روزنه‌ای هستیم که تغییری ماهوی در دیدن ما و درک ما از دنیا ایجاد کند. تغییری شیمیایی و نه فیزیکی، چیزی شبیه کیمیاگری، چون فلفل ادوارد وستون که سانتاگ در کتاب درباره‌ی عکاسی چنین می‌گوید: «فلفل از نمای نزدیک گرفته شده، هیچ قسمتی از آن حذف نشده، و پوست آن روغن یا پولیش خورده است، که نتیجه‌ی آن هم، کشف و القای حس اروتیک در یک فرم ظاهراً خنثی و برجسته کردن وجه کاملاً ملموس آن است.»
پس از نمایشگاه موفق خانه از گروه منفصل، این بار غفار شکوه سراغ نزدیک‌ترین و شاید مهمترین و در عین حال تکراری‌ترین بخش از زندگی مردم جنوب رفته است. شاید بتوانیم بار دیگر به دریا بنگریم و بپذیریم که کشش خاصی درون آن است که ما را هر روز فرا می‌خواند. و اگر درون آن قدم بگذاریم باشد که دریای درون‌مان را در یابیم. شاید همه آنچه از دریا می‌دانیم هنوز هیچ است.
حسام الدین رضایی / زمستان 1396/ بندرعباس
Select your comment provider from settings.