مکتب بخارا

مکتب بخارا
در سده شانزدهم/ دهم باحمایت حاکمان ازبک شهر بخارا به یک مرکز مهم نگارگری بدل شد و به سبب تقابل سیاسی و مذهبی ازبکان از ایران جدا افتاد؛ و تا اخر نیز از تحولات نگارگری ایرانی در سده هفدهم /یازدهم ه،بی خبرماند.
دوگرایش در گارگاه درباری بخارا:
نخستین گرایش به نقاشان هرات که بدانجا کوچیدند و نیز به شاگردانشان مربوط می شد.
دومین گرایش ، شیوه مستقلی را که بر اساس سنتهای محلی در حال شکل گیری بود،نشان می داد. محمود{مذهب} که توسط عبیدالله خان ازبک از هرات به بخارا برده شد،این دو گرایش را به هم نزدیک کرد؛ و مکتب جدبد بخارا را بنیان گذاشت (1528/935ق).
پس از او ،عبدالله { نقاش سلطانی}،به شیوه ای تازه در ساده کردن ترکیب بندی دست بافت.
نقاشی بخارا با آثار محمد مراد در اوایل سده هفدهم/یازدهم ه متحول شد. نقاشی او به لحاظ حذف بسیاری از تزیینات و تاکید بر بازنمایی دنیای واقعی و اثر پذیری از نقاشی گورگانی فضای متفاوتی را تجربه کرد.

Select your comment provider from settings.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

علاقمندی ها 0