روکوکو

رکوکو اصطلاحی است در تاریخ هنر برای توصیف هنر تزیینی در زمینه های مختلف (معماری، بنا آرایی، نقاشی ، پیکره سازی، طراحی اثاثه و اشیای زینتی موسیقی، تئاتر، طراحی داخلی، دکوراسیون داخلی و غیره ) مربوط به دوره پادشاهی لویی پانزدهم. روکوکو یک سبک و جنبش هنری فرانسوی است که از قرن 18 شروع شده است

  1. این سبک در ادامه سبک باروک (Baroque) در برابر تقارن و قوانین سختگیرانه شکل گرفته است.
  2. رکوکو به مثابه یک سبک واکنشی بود در برابر شیوه خشک هنری و رسمی درباره لویی چهاردهم.
  3. این اصطلاح احتمالا از واژه رکای گرفته شده و نخست معنای تحقیر آمیزی داشت.
  4. هنرمندان و معماران این سبک رویکرد ظریف ، دلپذیر دارند. این سبک شامل رنگ های روشن ، منحنی و طرح های نامتقارن است.

جنبش رکوکو در فرانسه بوجود آمد (حدود 1720) و از طریق هنرمندان فرانسوی که در خارج از آن کشورها کار می کردند و همچنین به وسیله باسمه هایی که از روی طرحهای فرانسویان تهیه می شد،به آلمان، اتریش، اسپانیا و سراسر اروپا گسترش یافت و سرانجام در اواخر قرن 18 در جریان شکل گیری نئوکلاسی سیسم (neoclassicism) روبه افول رفت.

ویژگی ساختاری رکوکو :

  1. در نقاشی موضوعاتی دنیوی و سبکسرانه
  2. رنگهای لطیف و خط های منحنی و ظریف
  3. نقاشی ها سرشار از جلوه های شاد و فریبنده که با سلیقه اشرافیت آن روزگار کاملا انطباق داشت.

هنرمندان رکوکو:

واتو، بوشه تیه پلووفراگنار(درنقاشی) وفالکنه (درمجسمه سازی)

واتو:

غالبا واتو را در زمره نقاشان رکوکو قلمداد کرده اند. در واقع نیز او با طرد موضوع پرشکوه،گرایش به ریتم های نرم و پر انحنا و کاربست اسلوب نقاشانه تا حدی در حوزه رکوکو جای می گیرد.

بوشه:

ولی این بوشه است که علاوه بر کار پیگیرانه در مقام نقاش و طراح نقش بافتهای دیوارکوب، وتخصیص توانایی های فنی اش به باسمه کاری و طراحی البسه وزینت آلات، سبک رکوکو را به تمامی در آثارش نشان می دهد.

Select your comment provider from settings.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

علاقمندی ها 0