رکوکو اصطلاحی است در تاریخ هنر برای توصیف هنر تزیینی در زمینه های مختلف (معماری، بنا آرایی، نقاشی ، پیکره سازی، طراحی اثاثه و اشیای زینتی موسیقی، تئاتر، طراحی داخلی، دکوراسیون داخلی و غیره ) مربوط به دوره پادشاهی لویی پانزدهم. روکوکو یک سبک و جنبش هنری فرانسوی است که از قرن 18 شروع شده است
- این سبک در ادامه سبک باروک (Baroque) در برابر تقارن و قوانین سختگیرانه شکل گرفته است.
- رکوکو به مثابه یک سبک واکنشی بود در برابر شیوه خشک هنری و رسمی درباره لویی چهاردهم.
- این اصطلاح احتمالا از واژه رکای گرفته شده و نخست معنای تحقیر آمیزی داشت.
- هنرمندان و معماران این سبک رویکرد ظریف ، دلپذیر دارند. این سبک شامل رنگ های روشن ، منحنی و طرح های نامتقارن است.
جنبش رکوکو در فرانسه بوجود آمد (حدود 1720) و از طریق هنرمندان فرانسوی که در خارج از آن کشورها کار می کردند و همچنین به وسیله باسمه هایی که از روی طرحهای فرانسویان تهیه می شد،به آلمان، اتریش، اسپانیا و سراسر اروپا گسترش یافت و سرانجام در اواخر قرن 18 در جریان شکل گیری نئوکلاسی سیسم (neoclassicism) روبه افول رفت.
ویژگی ساختاری رکوکو :
- در نقاشی موضوعاتی دنیوی و سبکسرانه
- رنگهای لطیف و خط های منحنی و ظریف
- نقاشی ها سرشار از جلوه های شاد و فریبنده که با سلیقه اشرافیت آن روزگار کاملا انطباق داشت.
هنرمندان رکوکو:
واتو، بوشه تیه پلووفراگنار(درنقاشی) وفالکنه (درمجسمه سازی)
واتو:
غالبا واتو را در زمره نقاشان رکوکو قلمداد کرده اند. در واقع نیز او با طرد موضوع پرشکوه،گرایش به ریتم های نرم و پر انحنا و کاربست اسلوب نقاشانه تا حدی در حوزه رکوکو جای می گیرد.
بوشه:
ولی این بوشه است که علاوه بر کار پیگیرانه در مقام نقاش و طراح نقش بافتهای دیوارکوب، وتخصیص توانایی های فنی اش به باسمه کاری و طراحی البسه وزینت آلات، سبک رکوکو را به تمامی در آثارش نشان می دهد.
Select your comment provider from settings.