اصالت زیبایی شناسی:
اصالت زیبایی شناسی، اصطلاحی است به این معنا که هنر را “خود پسنده، خود مختار و خود هدفمند” میداند. و لازم نیست که در خدمت هیچگونه هدف ضمنی چه هدف اخلاقی، سیاسی و یا مذهبی باشد.
هنر برای هنر:
هنر منظوری برون از خود ندارد و نباید با معیارهای نازیبایی شناختی ارزیابی شود.
واکنشی است به بهره گرایی عامیانه و اشتغال فکری ملال انگیز به کسب و کار بورژوازی . این جنبش از عزم هنرمند برای اجتناب از تولید کالا در دنیایی که همه چیز به کالای فروشی تبدیل شده است ، ناشی شد.
ویژگی های هنر برای هنر:
هنر را مستقل از جامعه می دانند .
هنر، بر اساس ذهن خلاق و خود جوش هنرمند و هماهنگ با قواعد زیبایی شناسانه شکل می گیرد.
هنرمند، پیام اثر خود را محصول خلاقیت احساس و ذهنی خویش می شناسد.
نبوغ هنری ، استعداد فطری ، ذات هنرمند ، طبع سرشار و… مقوله هنر را تبیین می کند .
کانت:
کانت نخستین بار تعریفی معین از استقلال معیارهای هنری داد و معیارهای زیبایی شناختی را از پسندیدگی اخلاقی سودمند و خوشایند جدا کرد.
این آموزه توسط برخی شاعران وفسلسوفان آلمان، انگلیس، فرانسه وآمریکا گسترش داده شد.
در آغاز سده بیستم انکار افراطی هرگونه انگیزه سیاسی، اجتماعی، مذهبی ویا اخلاقی در هنر کمابیش به فراموشی سپرده شد.
کلایوبل:
در سده بیستم آموزه های صورتگریی (فرمالیسم) کلایوبل پژواکی از اصالت زیبایی شناسی در خود داشت
او می گفت: ارزشهای هنر بصری فقط در کیفیتهای صوری و نه در موضوع ومضمون نهفته اند.
امروزه استقلال نسبی معیارهای زیبایی شناختی و درک هنری در خود آن است وجزیی از نگرش زیبایی شناسی سده بیستم محسوب می شود.
یک پاسخ
کانت هنر را عاری از بهره وسود میدانست یعنی زیبایی در نظریه کانت نه مفید است ونه کاربردی دارد بلکه صرفا ابژ ه ای است زیبا در واقع نظریه کانت به زیبایی نقطه مقابل افلاطون قرار دارد که زیبایی را سودمند و مفید ودر تناسب میدید