پابلو پیکاسو

پابلو روئیس پیکاسو (به اسپانیایی: Pablo Ruiz Picasso) نقاش، طراح صحنه، پیکرتراش، گراورساز و سرامیک کار اسپانیایی و به دلیل جستوجوگری، نو آوری، پر کاری و اثر گذاری بر معاصران، یکی از مهم ترین هنرمندان سده بیستم به شمار می‌آید.او در ۲۵ اکتبر سال ۱۸۸۱ در مالاگا، یکی از شهرهای کشور اسپانیا، زاده شد. اما بیشتر عمر خود را در فرانسه به سر برد. پیکاسو و براک کوبیسم را به وجود آوردند.
مشهورترین آثار:
دوشیزگان آوینیون و گرنیکا، پیرمردگیتار زن، پرنده صلح
کودکی:
1- از سنین پایین طراحی هایی را آغاز کرد که از نظر ترسیم خطوط و قدرت خارق العاده دید و تخیل در خور توجه بودند. او نزد پدرش که استاد نقاشی بود به آموختن نقاشی پرداخت. برای نقاشی علم و نیکوکاری که پزشک راهبه ای را در کنار تخت بیمار علیلی نشان می داد در سال 1276 و در نمایشگاه هنرهای زیبای مادرید، نشان شایستگی دریافت کرد. خانواده اش وی را به آکادمی سلطنتی «سن فرناندو» (در مادرید) سپردند، اما چیزی نگذشت که از آکادمی و آموزشهای خشک آن خسته شد البته، گاهی نیز به موزه «پرادو» می رفت و، در آنجا، بشدت تحت تأثیر هنر قرار می گرفت.
پیکاسو به پاریس سفر کرد و در سال ۱۹۰۳ مقیم پاریس شد. او از طریق «دگا»،«سزان»، «ونگوگ» و …، با آخرین پیشرفتهای هنری آشنا شد. از آثاری که در نتیجه این سفر خلق کرده بود «رقاصه غمگین» و «آسیاب گالت» را می توان نام برد.
دوره آبی: Blue 
دورانی که شیوه کار او تغییر کرد و آبی رنگ حاکم بر آثارش شد. در این دوره، فقیران و ناتوانان موضوعات نقاشی او بودند. خود وی هم به اندازه تهیدستان نقاشی هایش فقیر و بی چیز بود.
دوره گلفام (رز: Rose)
در این دوران، رنگ صورتی بر نقاشی وی حاکم شد و این دوره از زندگی او را «دوران صورتی» نامیدند. موضوع نقاشیهایش نیز تغییر کرد و به سراغ دلقکها و آکروبات بازها و مقلدان رفت.
کوبیسم
او با بهره گیری از هنر بدوی (مجسمه‌های کهن ایبریایی، صورتکها و تندیسهای آفریقایی) در راهی تازه قدم گذارد. پس از خلق تابلوی «دوشیزگان آوینیون»، پیکاسو متوجه عناصر اصلی قراردادی در طرح مضامین شد و این نقطه آغاز سبک «کوبیسم» بود. پیکاسو، با الهام از کارهای «سزان»، طبیعت بیجان را به تصویر کشید و در تابلوهایش متوجه اشکال هندسی شد و نخستین منظره کوبیسم را خلق کرد. تابلوی «سر یک زن» نمونه ای از این دوران است. در سال‌های ۱۹۰۶ و ۱۹۱۰، به اتفاق ژرژ براک مکتب کوبیسم را پایه گذاری کرد. ژرژ براک، از نخستین کسانی بود که سنجاق و میخ را با هم توأم نمود و پیکاسو تخته و چیزهای دیگری را هم به آن افزود.
اوضاع بحرانی اروپا، جنگ داخلی اسپانیا و اشغال فرانسه توسط آلمانی‌ها، بر موضوع و محتوای هنر او اثری عمیق گذاشت و عناصر اساطیری و نمادین در آثارش رخ نمودند. تابلوی گرنیکا نمونه شاخص هنر تمثیلی او در این دوره‌است.
ازدواج:
در سال 1297، پیکاسو با «الگا کولکوا» (از اعضای گروه باله) ازدواج کرد. نتیجه این ازدواج پسری به نام «پائولو» بود. در این دوران، پیکاسو به خلق نقاشیهای مجسمه ای مشغول شد و بسیار تحت تأثیر مکتب کلاسیک بود. ازدواج پیکاسو با الگا، در سال 1314 ، به جدایی منجر شد. از معشوقه اش (ماری ترز والتر) دختری به نام «مایا» پیدا کرد. زنان متعددی در زندگی هنری او حضور داشتند. سرانجام، در سال 1340، با «ژاکلین روک» ازدواج کرد که تنها زن ماندگار در زندگی او بود و تا زمان مرگ پیکاسو همراهش ماند.
پیکاسو در 19 فروردین سال 1352، در نود و دو سالگی و در اوج دلباختگی به ژاکلین، درگذشت. ژاکلین نیز که از نظر روحی دگرگون شده بود، در سال 1365، خودکشی کرد.
پیکاسو، با ایستادگی بر آزادی هنر و حفظ استقلال استوار خود، می خواست از نقاشان سراسر اعصار، به سبب خواریهای بیشماری که کشیده بودند، انتقام بگیرد. وی کاشف و دم دمی مزاج و شیفته تجربه گری و، سرانجام، هنرمندی بود که به نیروی درونی پویای خود برانگیخته می شد.

Select your comment provider from settings.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

علاقمندی ها 0